Νέα μελέτη αποκαλύπτει μεγάλες ομοιότητες στο πώς οι εγκέφαλοι του
ανθρώπου και του σκύλου επεξεργάζονται τους ήχους και τα συναισθήματα.
Σύμφωνα με επιστήμονες από την Ουγγαρία, η αποκάλυψη αυτών των
ομοιοτήτων ρίχνει περισσότερο φως σε αυτήν την ιδιαίτερη σχέση. Οι
ερευνητές άντλησαν έμπνευση για τη μελέτη τους από τη σχετικά πρόσφατη
ανακάλυψη περιοχών στον ανθρώπινο εγκέφαλο, οι οποίες επεξεργάζονται τις
φωνές. Παρόμοιες περιοχές έχουν περιγραφεί και στους πιθήκους. Οι
ερευνητές θέλησαν να διαπιστώσουν εάν οι σκύλοι, οι οποίοι πριν από 100
εκατομμύρια χρόνια είχαν τον τελευταίο κοινό πρόγονο με τους ανθρώπους,
θα μπορούσαν και εκείνοι να έχουν παρόμοιες περιοχές στον εγκέφαλό τους.
Στο πλαίσιο της έρευνάς τους, οι επιστήμονες εκπαίδευσαν έντεκα
σκύλους να μένουν ακίνητοι μέσα σε τομογράφους προκειμένου να σαρώσουν
τον εγκέφαλό τους και να καταγράψουν μεταβολές στη ροή του αίματος, οι
οποίες θεωρούνται ένδειξη δραστηριότητας των νευρώνων. Μέσα στο
μηχάνημα, καθένας από τους έντεκα σκύλους και 22 άνδρες και γυναίκες
άκουσαν σχεδόν 200 ηχογραφήσεις που σχετίζονται με τους σκύλους και τους
ανθρώπους.
Όπως ήταν αναμενόμενο, οι ανθρώπινες περιοχές επεξεργασίας φωνών ανταποκρίθηκαν περισσότερο στις ανθρώπινες φωνές, ενώ στους σκύλους οι αντίστοιχες περιοχές ανταποκρίθηκαν στους ήχους σκύλων. Και στα δύο είδη όμως, η δραστηριότητα στις περιοχές αυτές άλλαξε με παρόμοιο τρόπο ανταποκρινόμενη σε ήχους που εμπεριείχαν συναισθήματα, π.χ. κλαψούρισμα έναντι παιχνιδιάρικου γαβγίσματος και κλάμα έναντι γέλιου. Τα αποτελέσματα δεν προκαλούν έκπληξη, αλλά χαρακτηρίζονται σημαντικά.
«Το να βρει κανείς κάτι τέτοιο στον εγκέφαλο ενός πρωτεύοντος δεν προκαλεί μεγάλη έκπληξη, το να το βρει όμως στους σκύλους είναι σημαντικό», δήλωσε στο BBC η Σόφι Σκοτ από το Ίδρυμα Γνωστικής Νευροεπιστήμης, στο Πανεπιστημιακό Κολλέγιο του Λονδίνου. «Θα ήταν ενδιαφέρον να δούμε την ανταπόκριση του ζώου σε λέξεις και όχι μόνο σε ήχους. Όταν κλαίμε και γελάμε, οι ήχοι θυμίζουν πολύ τα καλέσματα των ζώων και αυτό ίσως προκαλεί αυτήν την αντίδραση.»
ΤΟ ΧΩΝΙ
Όπως ήταν αναμενόμενο, οι ανθρώπινες περιοχές επεξεργασίας φωνών ανταποκρίθηκαν περισσότερο στις ανθρώπινες φωνές, ενώ στους σκύλους οι αντίστοιχες περιοχές ανταποκρίθηκαν στους ήχους σκύλων. Και στα δύο είδη όμως, η δραστηριότητα στις περιοχές αυτές άλλαξε με παρόμοιο τρόπο ανταποκρινόμενη σε ήχους που εμπεριείχαν συναισθήματα, π.χ. κλαψούρισμα έναντι παιχνιδιάρικου γαβγίσματος και κλάμα έναντι γέλιου. Τα αποτελέσματα δεν προκαλούν έκπληξη, αλλά χαρακτηρίζονται σημαντικά.
«Το να βρει κανείς κάτι τέτοιο στον εγκέφαλο ενός πρωτεύοντος δεν προκαλεί μεγάλη έκπληξη, το να το βρει όμως στους σκύλους είναι σημαντικό», δήλωσε στο BBC η Σόφι Σκοτ από το Ίδρυμα Γνωστικής Νευροεπιστήμης, στο Πανεπιστημιακό Κολλέγιο του Λονδίνου. «Θα ήταν ενδιαφέρον να δούμε την ανταπόκριση του ζώου σε λέξεις και όχι μόνο σε ήχους. Όταν κλαίμε και γελάμε, οι ήχοι θυμίζουν πολύ τα καλέσματα των ζώων και αυτό ίσως προκαλεί αυτήν την αντίδραση.»
